Na een vroege wekker van de dieselmotor (tja, we slapen op een schip en de transfer naar het volgende eiland begint om 5 uur) lopen we rond half 8 het dek op en ontvouwt zich een van de meest speciale ervaringen van deze wedstrijd. In een vloot van zeer luxe schepen (lees: proletenstrijkijzers) bevinden wij ons voorin en als we in de zonovergoten ochtend aan dek komen zijn we nog een half uurtje varen van onze volgende bestemming. Het uitzicht is waanzinnig, overal om ons heen dezelfde boten en het ontbijt wordt geserveerd door de crew van ons varende hotel. De zon schijnt, de zee vlak als een spiegel en de tweede etappe zal met 1300 hoogtemeters wat minder heftig zijn. Ron en ik hebben een klein plannetje gesmeed. We denken eraan om ons niet te sparen voor de koninginnerit van morgen maar om er vanuit de start vol in te vliegen. We moeten wel iets aparts uitvoeren, willen we nog plekken stijgen.

Na een snelle en pittige start blijkt dat die klimmeters toch niet te onderschatten zijn. Veel kort werk over stenen maar ook heel veel supergladde gravelpaden maken de etappe echt wel pittig. Halverwege begin ik te voelen dat we misschien toch wat te hard van start zijn gegaan. Ik kan Ron in de klimmetjes en de kleine versnellinkjes niet meer volgen. Hij moet iets van het gas af. Onze concurrenten hebben ons na de start bijgehaald en zijn bij een van de posten niet gestopt. Ze komen van Rab en ik vermoed dat ze mensen aan de kant hebben staan voor de bevoorrading. Ze zitten nu voor ons maar we weten natuurlijk niet hoe ver voor ons. In de rotsafdalingen heb ik heel veel last van de hechtingen in mijn arm, het trillen gaat echt door merg en been. En tot overmaat van ramp doet de rug ook heel veel pijn. Ron heeft nergens last van, doet al het kopwerk en neemt me goed mee, maar ik moet het echt uit mijn tenen halen.

Als we aan het einde van de etappe door de steegjes van het oude centrum in Rab afdalen weet ik van ellende niet meer hoe ik op mijn fiets moet zitten, het gaat allemaal maar net. En als we de streep naderen en onder de aanmoedigingen van de locals, het schrille gefluit van de verkeersregelaars nog alles op alles zetten om de achterstand te beperken, krijg ik het bijna te kwaad. Een half jaar trainen en dan zo lastig zitten in de tweede rit… om moedeloos van te worden. Die avond kruip ik om 8 uur de kooi in, met overal pijn. Van armen tot rug, buik en hoofd, alles lijkt eraf te vallen van ellende. Krakend val ik om een uur of drie in de ochtend pas in slaap. Om 4 uur start de motor, op naar Cres voor de koninginnerit. Jippie.

We hadden de dag ervoor maar 2 minuutjes verloren, dus onze voorsprong was nog riant genoeg met een minuut of 10 en de volgende ochtend word ik herboren wakker na een lange nacht met weinig slaap. Gelukkig heeft de motor ook een hypnotiserende werking en we hebben na het starten toch nog wel een paar uurtjes geslapen. Ik hol de trappen op naar het ontbijt en we genieten wederom van de prachtige omgeving en de rustige zee terwijl we in de buurt van Cres komen om aan te leggen. Het zou wel erg fijn zijn als de inzinking van gisteren met name door de val in de proloog kwam, en minder te maken had met de inspanning van de dag. We gaan er snel achter komen, want we starten vandaag vanaf de grote pont en beginnen meteen aan de killer klim van de dag. Percentages van 20%, 4 kilometer lang vanuit de start, ik zal snel genoeg merken hoe de pet erbij staat.

Die staat goed, we rijden de klim op, laten onze opponenten langzaam wat wegrijden en focussen op het eigen tempo. Ik neem me voor om vandaag heel veel te drinken, het weer is goed en ik was behoorlijk uitgedroogd gisteren. Daardoor stoppen we weer bij de eerste post om drinken te halen. Nu wordt onze achterstand van een niveau dat we het echt niet meer kunnen inschatten, maar aangezien we deze rit echt op eigen tempo moeten rijden, is dat maar wat het is. We zien halverwege onze Kroatische opponenten nogmaals maar een paar klimmen later rijden ze weer langzaamaan bij ons weg. We hebben nog steeds 10 minuten op ze, zo ver zullen ze vandaag vast niet wegrijden. Ik ben zo creatief geweest, al zeg ik het zelf, om een drukverbandje uit een compressiesok te knippen waardoor de hechtingen in mijn arm niet gevoelig meer zijn. Pijn naar boven is onder controle en naar beneden helemaal pijnvrij. Gas op de lollie.

Na de monstrueuze klim halverwege, die we nog met de nodige bravoure oprijden, merk ik dat Ron wat lager in de energie begint te raken. In de extreem lange en stenige afdaling rijdt hij op low risk, wat op zich verstandig is als je de energie niet hebt, maar we halen er zo niet het maximale uit. En even later, als we een prachtig sparrenbos inrijden, iets voorbij halverwege de etappe, zien we dat Ron heeft wat ik gister had. Niet de beste dag… ik nestel me op kop en we rijden een strak tempo door, maar niet te woest meer. Er komen nog behoorlijk wat lastige kilometers. En zo rijden we anderhalf uur later Cres binnen. Na een laatste lange asfaltklim en een ziedende afdaling op snelheid waar Ron goed meestuurt komen we twee minuutjes na onze vrienden binnen. Zesde in de dag, plek 5 in het klassement nog steeds prima binnen bereik. En wederom een goede hoop op de definitieve plek 5 in het klassement, morgen een korte heftige etappe van 40 kilometer, hoe ver kunnen ze dan nog wegrijden?

Stel me die vraag nog maar eens op de scherprechter van de dag… een klim van slechts een kilometer met een hoogteverschil van meer dan 200 meter. We rijden recht tegen de berg op, vanuit zeeniveau naar het hoogste punt van het eiland Losinj. Gruwelijk, maar we hebben onszelf beloofd dat als we voor de Kroaten boven zijn, ze het nooit meer van ons gaan winnen. En na een redelijk ziedende start waarbij we ongeveer 10 minuten op kop van onze wave hebben gereden om als eerste de flessenhals van de singletrack in te kunnen springen, hebben we ze wel met een probleempje opgezadeld. Ze zaten achter diverse breuken en hebben ongeveer 20 kilometer nodig gehad om op ons terug te komen. En nu gaat het alleen nog maar naar beneden of is het relatief vlak. Daar gaan ze zeker geen 7 minuten op ons pakken. ‘Zonder gekkigheid hebben we m’ zegt Ron tegen me. Een minuut later rijden een paar mensen voor ons verkeerd in een steegje wij volgen, zij remmen en ik, spring net een trap af en kom vol boven op Ron tot stilstand. Lakschade bij Ron en nog wat schrammen bij mij… Zonder gekkigheid verdomme!! We moeten nog wel bij de les blijven, anders raken we net als het Nederlandse mixed koppel nog een plek kwijt. Zij raakt per ongeluk vol een stoeprandje waar ze op had moeten springen, rijdt lek en ze verliezen in de laatste drie kilometer nog hun derde plaats in het klassement. Eeuwig zonde!

Zo loopt het bij ons gelukkig niet, wij rijden nog goede laatste 10 kilometer, rijden drie minuten weg van onze opponenten en worden zelfs vierde in de laatste rit. Goed gespaard, netjes gedoseerd en op het juiste moment plek 5 zeker gesteld. De eerste 4 plaatsen waren echt te hoog gegrepen, het verschil was te groot en door slim, gedoseerd te rijden en hard te pushen waar het kon, hebben we een, voor ons goed resultaat behaald. Veel dank aan onze families die het lastig met ons gehad hebben en natuurlijk aan onze sponsoren. Veel verse pakjes, goede wielen die de martelingen op de rotsen goed doorstaan hebben. En een beetje hulp van de voorzienigheid, geluk zo je wil. Met mijn harde val in de proloog had het feest ook na 20 minuten afgelopen kunnen zijn…