Finenzo Cycling Team: 4Islands wedstrijdverslag

De proloog van de 4 Islands is 12 kilometer en begint met de befaamde kiezelstrand- passage. Een stukje strand van een kilometer. Moeilijk te rijden en voor veel deelnemers echt een lastige hindernis. ‘s Ochtends kijken we naar een paar deelnemers voor ons en het valt Ron en mij op dat ze het of niet verkend hebben of in blinde paniek de verkeerde keuzes maken. Hoe dan ook, voor een aantal koppels (ook echt goede) begint de 4Islands met een lange loopstrook. Vreselijk zonde want je komt zo al volledig over je toeren aan op de eerste klim van de rit.

Wij hebben het wat anders aangepakt en we duiken direct na de opgang naar rechts waar je prima snelheid kunt houden. Zo halen we na de eerste minuten al onze voorgangers in en sturen we na een tweetal minuten de rotsen op voor de eerste klim. Die loopt parallel aan de zee steil omhoog over de rotsen een dennenbos in. Heerlijk, een beetje technisch en het valt ons beiden op dat ons klimtempo niet veel verschilt. Ron rijdt hard door en ik volg met moeite, prima afgestemd dus. Hierna een korte afdaling en een stuk vlak op weg naar het zware gedeelte met zeer steile klimmen. Na die klimmen voelen we ons ook nog goed en we duiken de afdaling in op weg naar de finish. We hebben al veel koppels ingehaald maar het volgende koppel wordt wat lastig. Dit is de meest technische afdaling van de rit en we kunnen ze niet voorbij, Ron duwt ze wel lekker op, dat verhoogt de stress bij hen alleen maar. Op het volgende stuk hebben ze dan ook de grootst mogelijke moeite om ons er langs te laten. Als ik er eindelijk langs kom blijft Ron tussen de twee mannen in hangen waarna de voorste de achtervolging op mij inzet en zijn maat lost. Ron sluipt mee en ik houd het gas erop waarna ik verwacht dat deze meneer Ron nog wel naar me terug zal brengen, voordat hij erachter komt dat hij zijn maat eraf gereden heeft. Er komt zo een mooie bochtencombinatie waar ik grootse plannen heb.

Ik voorzie niet dat het anders zal lopen…

Afgelopen najaar namen Ron en ik de beslissing om in april aan de Epic 4 Islands race in Kroatië deel te nemen. De 4 Islands is een mountainbike race voor duo’s over de 4 noordelijkste eilanden in Kroatië en bestaat uit een korte proloog en vier etappes van tussen de 40 en 85 kilometers. Elke dag start je op een ander eiland, soms van stad naar stad en soms een ronde. Er zijn zwaardere races maar deze wedstrijd is vroeg in het seizoen. En dan past het wel om niet een Transalp te rijden. Dit is ons wedstrijdverslag van de Epic 4 Islands 2023.

Na een goede winter, met veel trainen maar na Covid en crèche regelmatig ook snotteren, verkoudheid en ziek zijn, vliegen we samen in prima conditie op 16 april naar Kroatië. De laatste kilootjes zijn er af en de weken voorafgaand aan vertrek hebben we succesvol wat tests uitgevoerd. De 5 van Schoorl, La Hallonienne en de Raid des Fantomes hebben we prima verteerd. We zijn scherp en zitten vol in de focus.

En van die focus ga ik in de laatste technische bocht van de proloog goed gebruik maken neem ik me voor. Ik lijn de fiets mooi op en smijt op volle snelheid mijn linkervoet naar beneden om door de bocht te vliegen terwijl ik de bocht naar rechts superscherp instuur. Valentino Rossi, eat your heart out!

Een uitstekend ijzerdraadje uit het hek aan de linkerkant besluit anders. Het heeft mijn pedaal vastgegrepen en het is alsof een onzichtbare hand de fiets onder me vandaan rukt. Ik vlieg met een bloedgang over mijn stuur en duik vol met mijn gezicht de grond in. Mijn helm zal wel blij zijn aangezien mijn gezicht de klap netjes opvangt. Dit is de enige plek van het eiland Krk waar geen stenen liggen en ik kom er dus heel goed van af. Ik sta op en zie dat ik het hele hek over het pad gesleurd heb. Gooi het terug het weiland, laat die mannen met Ron passeren en spring weer op mijn fiets. Ron wacht me op en samen rijden we het stuk naar de finish met alles wat we hebben. Gebruik makend van mijn recentelijk verworven familieverpakking adrenaline knallen we het koppel zo hard voorbij dat ze niet meer kunnen aanpikken en strepen in een rush door naar de finish. Glijdend, vloekend en tierend de bochten door en uitslag 5-de in ons veld. Bijzonderheden: paar schrammen, een bult en twee hechtingen. Geen erg dus en een prima resultaat. Ondanks mijn geologische excursie.

De dag erna blijven we op Krk en hebben we de eerste echte etappe. 80 kilometer en 1700 hoogtemeters. De goede uitslag van de proloog was een mooie verrassing, echter we hebben natuurlijk voornamelijk op lange afstanden getraind. Dus het zou vandaag niet slechter moeten gaan en dat gaat het ook niet. De nummers vier: een Kroatisch duo uit Rab valt tot twee keer toe waardoor we ze uiteindelijk bijhalen maar we laten ze na wat schermutselingen ook achter en met een furieus eindschot (afdaling met vlak einde, jaja weer langs voornoemd hek, vandaag braaf) zetten we ze op 12 minuten in het algemeen klassement. Aangezien een ander duo ons weer dik verslagen heeft, finishen we toch als 5-de en staan we weer iets vaster op plek 5 in het klassement. Waar ik halverwege de etappe nog zachtjes droomde van een mogelijke derde plek in een van de etappes, is Ron wat realistischer. Hij geeft aan dat hij denkt dat we op ons niveau rijden en dat dit wel ongeveer is wat het wordt. Ik teken er voor.

In de 4 Islands is er de mogelijkheid om het bootpakket te boeken. Hiermee verzeker je jezelf van een luxe hut aan boord van een van de 9 schepen die de wedstrijd volgen. Elke dag neemt het schip je mee naar het volgende eiland waar je rond ontbijt aankomt. Zo hoef je niet dagelijks je tas in te pakken en kun je zonder busjes en pont naar de start gebracht worden en toch constant op tijd zijn. Bijkomend voordeel is dat er prima gekookt wordt aan boord en dat je je perfect kunt voorbereiden, je eigen schema kunt aanhouden en zo fris aan de start staat.

Na een vroege wekker van de dieselmotor (tja, we slapen op een schip en de transfer naar het volgende eiland begint om 5 uur) lopen we rond half 8 het dek op en ontvouwt zich een van de meest speciale ervaringen van deze wedstrijd. In een vloot van zeer luxe schepen (lees: proletenstrijkijzers) bevinden wij ons voorin en als we in de zonovergoten ochtend aan dek komen zijn we nog een half uurtje varen van onze volgende bestemming. Het uitzicht is waanzinnig, overal om ons heen dezelfde boten en het ontbijt wordt geserveerd door de crew van ons varende hotel. De zon schijnt, de zee vlak als een spiegel en de tweede etappe zal met 1300 hoogtemeters wat minder heftig zijn. Ron en ik hebben een klein plannetje gesmeed. We denken eraan om ons niet te sparen voor de koninginnerit van morgen maar om er vanuit de start vol in te vliegen. We moeten wel iets aparts uitvoeren, willen we nog plekken stijgen.

Na een snelle en pittige start blijkt dat die klimmeters toch niet te onderschatten zijn. Veel kort werk over stenen maar ook heel veel supergladde gravelpaden maken de etappe echt wel pittig. Halverwege begin ik te voelen dat we misschien toch wat te hard van start zijn gegaan. Ik kan Ron in de klimmetjes en de kleine versnellinkjes niet meer volgen. Hij moet iets van het gas af. Onze concurrenten hebben ons na de start bijgehaald en zijn bij een van de posten niet gestopt. Ze komen van Rab en ik vermoed dat ze mensen aan de kant hebben staan voor de bevoorrading. Ze zitten nu voor ons maar we weten natuurlijk niet hoe ver voor ons. In de rotsafdalingen heb ik heel veel last van de hechtingen in mijn arm, het trillen gaat echt door merg en been. En tot overmaat van ramp doet de rug ook heel veel pijn. Ron heeft nergens last van, doet al het kopwerk en neemt me goed mee, maar ik moet het echt uit mijn tenen halen.

Als we aan het einde van de etappe door de steegjes van het oude centrum in Rab afdalen weet ik van ellende niet meer hoe ik op mijn fiets moet zitten, het gaat allemaal maar net. En als we de streep naderen en onder de aanmoedigingen van de locals, het schrille gefluit van de verkeersregelaars nog alles op alles zetten om de achterstand te beperken, krijg ik het bijna te kwaad. Een half jaar trainen en dan zo lastig zitten in de tweede rit… om moedeloos van te worden. Die avond kruip ik om 8 uur de kooi in, met overal pijn. Van armen tot rug, buik en hoofd, alles lijkt eraf te vallen van ellende. Krakend val ik om een uur of drie in de ochtend pas in slaap. Om 4 uur start de motor, op naar Cres voor de koninginnerit. Jippie.

We hadden de dag ervoor maar 2 minuutjes verloren, dus onze voorsprong was nog riant genoeg met een minuut of 10 en de volgende ochtend word ik herboren wakker na een lange nacht met weinig slaap. Gelukkig heeft de motor ook een hypnotiserende werking en we hebben na het starten toch nog wel een paar uurtjes geslapen. Ik hol de trappen op naar het ontbijt en we genieten wederom van de prachtige omgeving en de rustige zee terwijl we in de buurt van Cres komen om aan te leggen. Het zou wel erg fijn zijn als de inzinking van gisteren met name door de val in de proloog kwam, en minder te maken had met de inspanning van de dag. We gaan er snel achter komen, want we starten vandaag vanaf de grote pont en beginnen meteen aan de killer klim van de dag. Percentages van 20%, 4 kilometer lang vanuit de start, ik zal snel genoeg merken hoe de pet erbij staat.

Die staat goed, we rijden de klim op, laten onze opponenten langzaam wat wegrijden en focussen op het eigen tempo. Ik neem me voor om vandaag heel veel te drinken, het weer is goed en ik was behoorlijk uitgedroogd gisteren. Daardoor stoppen we weer bij de eerste post om drinken te halen. Nu wordt onze achterstand van een niveau dat we het echt niet meer kunnen inschatten, maar aangezien we deze rit echt op eigen tempo moeten rijden, is dat maar wat het is. We zien halverwege onze Kroatische opponenten nogmaals maar een paar klimmen later rijden ze weer langzaamaan bij ons weg. We hebben nog steeds 10 minuten op ze, zo ver zullen ze vandaag vast niet wegrijden. Ik ben zo creatief geweest, al zeg ik het zelf, om een drukverbandje uit een compressiesok te knippen waardoor de hechtingen in mijn arm niet gevoelig meer zijn. Pijn naar boven is onder controle en naar beneden helemaal pijnvrij. Gas op de lollie.

Na de monstrueuze klim halverwege, die we nog met de nodige bravoure oprijden, merk ik dat Ron wat lager in de energie begint te raken. In de extreem lange en stenige afdaling rijdt hij op low risk, wat op zich verstandig is als je de energie niet hebt, maar we halen er zo niet het maximale uit. En even later, als we een prachtig sparrenbos inrijden, iets voorbij halverwege de etappe, zien we dat Ron heeft wat ik gister had. Niet de beste dag… ik nestel me op kop en we rijden een strak tempo door, maar niet te woest meer. Er komen nog behoorlijk wat lastige kilometers. En zo rijden we anderhalf uur later Cres binnen. Na een laatste lange asfaltklim en een ziedende afdaling op snelheid waar Ron goed meestuurt komen we twee minuutjes na onze vrienden binnen. Zesde in de dag, plek 5 in het klassement nog steeds prima binnen bereik. En wederom een goede hoop op de definitieve plek 5 in het klassement, morgen een korte heftige etappe van 40 kilometer, hoe ver kunnen ze dan nog wegrijden?

Stel me die vraag nog maar eens op de scherprechter van de dag… een klim van slechts een kilometer met een hoogteverschil van meer dan 200 meter. We rijden recht tegen de berg op, vanuit zeeniveau naar het hoogste punt van het eiland Losinj. Gruwelijk, maar we hebben onszelf beloofd dat als we voor de Kroaten boven zijn, ze het nooit meer van ons gaan winnen. En na een redelijk ziedende start waarbij we ongeveer 10 minuten op kop van onze wave hebben gereden om als eerste de flessenhals van de singletrack in te kunnen springen, hebben we ze wel met een probleempje opgezadeld. Ze zaten achter diverse breuken en hebben ongeveer 20 kilometer nodig gehad om op ons terug te komen. En nu gaat het alleen nog maar naar beneden of is het relatief vlak. Daar gaan ze zeker geen 7 minuten op ons pakken. ‘Zonder gekkigheid hebben we m’ zegt Ron tegen me. Een minuut later rijden een paar mensen voor ons verkeerd in een steegje wij volgen, zij remmen en ik, spring net een trap af en kom vol boven op Ron tot stilstand. Lakschade bij Ron en nog wat schrammen bij mij… Zonder gekkigheid verdomme!! We moeten nog wel bij de les blijven, anders raken we net als het Nederlandse mixed koppel nog een plek kwijt. Zij raakt per ongeluk vol een stoeprandje waar ze op had moeten springen, rijdt lek en ze verliezen in de laatste drie kilometer nog hun derde plaats in het klassement. Eeuwig zonde!

Zo loopt het bij ons gelukkig niet, wij rijden nog goede laatste 10 kilometer, rijden drie minuten weg van onze opponenten en worden zelfs vierde in de laatste rit. Goed gespaard, netjes gedoseerd en op het juiste moment plek 5 zeker gesteld. De eerste 4 plaatsen waren echt te hoog gegrepen, het verschil was te groot en door slim, gedoseerd te rijden en hard te pushen waar het kon, hebben we een, voor ons goed resultaat behaald. Veel dank aan onze families die het lastig met ons gehad hebben en natuurlijk aan onze sponsoren. Veel verse pakjes, goede wielen die de martelingen op de rotsen goed doorstaan hebben. En een beetje hulp van de voorzienigheid, geluk zo je wil. Met mijn harde val in de proloog had het feest ook na 20 minuten afgelopen kunnen zijn…

Kies uw vestiging

Finenzo Cycling Team: 4Islands wedstrijdverslag